ای ساربان ای ساربان آهسته ران کارام جانم میــرود
وآندل که باخود داشتم با دلســـتانم می رود
من مانده ام مهجور از او بیچاره و رنجور از او
گوئی که نیشی دور از او در استخوانم میـــرود
گفتم به نیرنگ و فسون پنهان کنم ریش درون
پنهان نمی ماند که خون بر آســتانم میــرود
ای ساربان آهســته ران کارام جانم میرود
وآندل که با خود داشتم با دلســـتانم میــرود
محمل بدار ای ساربان،
تندی مکن با کاروان، تندی مکن با کاروان
کر عشــق آن سـرو روان گوئی روانم میـــرود
او میرود دامن کشان، او میرود دامن کشــان
من زهـــر تنهائی چشـــان
دیگر مگیر از من نشــــان کز دل نشــانم میــرود
با آنهمه بیــداد او وین عهدبی بنـــــیاد او
با آنهمه بیــداد او وین عهدبی بنـــــیاد او
در ســـینه دارم یاد او یا بر زبانم میـــــرود
ای ساربان آهســـته ران کارام جانم میــرود
وآندل که با خود داشتم با دلســـتانم میــرود
باز آی و بر چشــمـم نشین،ای دلســتان نازنین
باز آی و بر چشــمـم نشین،ای دلســتان نازنین
کاشوب و فریاد از زمین، از زمین بر آســمانم میــــرود
ای ســـاربان ای ســـاربان آهســته ران
ای ســـاربان ای ســـاربان آهســته ران
کارام جانم میرود کارام جانم میــــــــرود...